«هنر پانتومیم»

به گزارش پایگاه خبری صدای گامبرون:
هنر پانتومیم در سینمای صامت به بالاترین حد کمال خود رسیده است. در این هنر امکانات موجود در سینما، که اجازه می‌دادند بازی یک بازیگر تئاتر با بیشترین دقت ممکن بر پرده سینما دنبال شود دخیل بودند. برخی از منتقدان – که بهتر بود توجه بیشتری در این مورد نشان می دادند – هنر میمیک (ادا درآوردن) را با هنر کمیک (نمایش خنده دار) اشتباه گرفته‌اند، حال آنکه اولی هنری فی النفسه است و دومی شکلی از اولی. رقص، رقص تمثیلی و باله و تمام اشکال هنر رقص آرایی محسوب می شوند که در میمیک مورد استفاده قرار می‌گیرند.

فرانسوی‌ها شکل بی‌نظیر دراماتیکی از پانتومیم را به وجود آورده‌اند. به گمان من، میمیک سینمایی با مکتب فرانسوی پانتومیم، وجه تشابه بیشتری دارد تا با مکتب انگلیسی آن. یکی از بزرگترین نقص های تصویرگری تئاتری، فقدان نسبتاً کلی مبانی مستعد در جهت رهنمون شدن به اجرای دقیق اصول و ضوابط پانتومیم است. هنر پانتومیم بعد از یک دوره شکوفایی دچار انحطاط شد، و بقای آن را ما فقط مدیون سینمای صامت هستیم. برای من غیر قابل تصور است باور کنم بازیگری که در حد کمال واجد هنر پانتومیم نیست به معنای واقعی استعداد و قابلیت ظاهر شدن چه در صحنه تئاتر و چه بر پرده سینما را داشته باشد.

چنانچه به بررسی و تحلیل بازی نمایشی بازیگران نام آوری چون ایرونیگ، کوکلن و سارا برنارد بپردازیم، می‌بینیم که عظمت و شکوه آنها همواره مبتنی بر این هنر میمیک بوده است. سینمای دراماتیک با از بین رفتن این هنر، مفهوم خود را از دست می‌دهد. تماشاگر برای آنکه بتواند آنچه را که بر پرده سینما میگذرد و برایش غیر قابل درک است بفهمد، کلافه خواهد شد و به خود فشار خواهد آورد. آماتورهای جوان سینما از صحنه ناپدید خواهند شد و ما – در تمام شرایط – ارزشمندترین چیز را از دست خواهیم داد : تحسین و قدرشناسی تماشاگر را.

چارلی چاپلین – سپتامبر ۱۹۳۵
ترجمه‌: هما میرمحمدصادقی
انتخاب: سعید سیاهویی

صدای گامبرون

See author's posts