سینمای آفریقا

به گزارش پایگاه خبری صدای گامبرون:
آفریقا بیش از مناطق دیگر جهان سوم در شرایط توسعه نیافتگی باقی مانده بود. ۱۰ درصد جمعیت جهان در آفریقا زندگی می کردند، اما تنها یک درصد از تولید و تجارت دنیا به این قاره اختصاص داشت. بعد از سال ۱۹۸۰، حجم بدهی های خارجی آفریقا با مجموع تولید ناخالص آن برابری می کرد.آفریقا اساسا از نظر وسعت زمین کشاورزی فقیر بود و چند خشکسالی ویرانگر اوضاع را وخیم تر ساختند.
به خاطر همین فقر فراگیر بود که تا اواسط دهه ۱۹۷۰ در بیشتر کشورهای آفریقایی هیچ فیلم بلندی تولید نشده بود. جمعیت بسیاری از کشورهای قاره اندک و تعداد سالن های سینمای آنها محدود بود. آنها عملا فاقد هرگونه تجهیزات فنی برای فیلمسازی بودند.توزیع فیلم در دست شرکت های خارجی بود و آنها طبیعتا تمایلی به افزایش تولید داخلی و پیدایش رقیبان ملی نداشتند. دولت آفریقایی هم که تحت فشار سیاست های ریاضت کشانه بانک جهانی روزگار می گذراند بعید بود گامی در راستای حمایت از تولید داخلی بردارند.
در نتیجه فیلمسازان آفریقایی به سمت همکاری های بین المللی کشیده شدند. در سال ۱۹۷۰ آنها « فدراسیون سراسر آفریقایی کارگردان ها» را تشکیل دادند. این اتحادیه مرکب از بیش از سی کشور آفریقایی و هدفش حل مسائل مشترک فیلمسازی در آفریقا بود.

ادامه دارد…
دیویو بوردول، کریستین تامسون
ترجمه: روبرت صافاریان