سینمای مستند و تجربی بعد از جنگ جهانی

۱۹۴۵ تا اواسط دهه ۱۹۶۰

به گزارش پایگاه خبری صدای گامبرون:
در دو دهه ی بعد از جنگ جهانی دوم، سینمای مستند و تجربی در چهار گوشه جهان دگرگونی های عظیمی را از سر گذراند.
تکنولوژی ها و نهادهای اجتماعی جدید تحولی در بنیان های فیلم سازی مستقل به وجود آوردند. این تحولات غالبا با رشد سینمای هنری تجاری و پیدایش انواع «موج نو» در ارتباط بود.
مستند سازان و سینماگران آوانگارد هر دو در اندیشه ی سینمای شخصی تجدید نظر کردند.
در سال های ۱۹۳۰ جنگ داخلی اسپانیا، محاکمه یاران سابق استالین در دادگاه های فرمایشی او در مسکو، و قدرت گرفتن فاشیسم و نظامی گری، به نسل کشی یهودیان و جنگ جهانی انجامید.
بسیاری از هنرمندان از تعهدات سیاسی دست برداشته و به مفهوم بیان فردی روی آورده بودند.این گرایش که بیش از همه در پیدایش نقاشی اکسپرسیونیستی انتزاعی در آمریکا و اروپا دیده می شد، در سینمای تجربی هم مشهود بود.بعد از جنگ حتی سینمای مستند نیز بیش از هر زمان دیگری به وسیله ای برای بیان اعتقادات و احساسات شخصی فیلم ساز بدل شد.
یکی دیگر از روحیات مسلط این دوره علاقه ای بود که به ثبت رویدادهای غیر مترقبه روی نوار فیلم پیدا شد. پیش از سال های ۱۹۵۰،بخش اعظم فیلم های مستند کوتاه کوشیده بودند تا حد امکان رویدادهای تصادفی را کنترل کنند. چه بسا فیلم ساز رویدادی اتفاقی را روی فیلم ثبت می کرد، اما معمولا آن را به کمک تدوین و تفسیر روایی ، به نحو نامحسوسی در ساختار وسیع تری می گنجاند.بیشتر مستند سازان مهم، از ورتوف گرفته تا فلاهرتی و لورنتس و جنینگر، از تکنیک های مهار کننده نیرومندتری هم استفاده می کردند و چه بسا صحنه ها در برابر دوربین می چیدند.
اما نئورئالیست ها، بخصوص زاواتینی،حقیقت را در رویدادهای مهار نشده می یافتند.
در دهه ۱۹۵۰، دوربین ها و وسائل ضبط صوت سبک به مستند سازان این امکان را داد که از تمهیدات تصنعی مانند تفسیر راوی روی فیلم و ساختار از پیش معین دوری جویند و سینمایی به وجود بیاورند که بر لحظات خودجوش استوار بود.

ادامه دارد….
نوشته: دیوید بوردول، کریستین تامسون
ترجمه: روبرت صفاریان
انتخاب: سعید سیاهویی